W pierwszych latach historii Zakonu franciszkańskiego ukształtowała się praktyka spotkania wszystkich braci. Początkowo spontaniczne zebrania przerodziły się w systematyczne spotkania poświęcone refleksjom nad konkretnymi zagadnieniami. Taka była geneza kapituł w Zakonie św. Franciszka. Odróżniały się one od kapituł znanych w klasztorach monastycznych, które miały charakter bardziej organizacyjno-administracyjny. Uczniowie Biedaczyny z Asyżu przeżywali kapituły w klimacie bratersko-duchowym. Pierwsze kapituły franciszkańskie przypominały rekolekcje, w czasie których bracia odkrywali autentyczność swego powołania i podejmowali próby oceny własnego życia w świetle Ewangelii. Wspólna modlitwa i świadomość zdążania do nadprzyrodzonego celu pogłębiała więzy braterstwa we wspólnocie. W tym pierwotnym doświadczeniu towarzyszy Franciszka znajdujemy istotne elementy przyszłych kapituł [por. Kapituła klasztorna: rozeznawanie wspólne, rewizja życia, upomnienie braterskie, Rzym 2009, s. 12-13].
Prowincja Matki Bożej Niepokalanej w tym roku przeżywa Kapitułę Zwyczajną. W Zakonie franciszkańskim spotkania tego rodzaju odbywają się co cztery lata. Ich cel jest trojaki: duchowo-duszpasterski, rewizja życia wspólnoty w świetle Ewangelii i Reguły oraz cel prawodawczy.
W pierwszym dniu Kapituły nie ma obrad poświęconym konkretnym zagadnieniom. Jest to czas modlitwy, wyciszenia i duchowego przygotowania. Uczestnicy Kapituły mają świadomość, że nie uczestniczą w zwykłym spotkaniu organizacyjnym, ale z troską i odpowiedzialnością pochylają się nad słowem Bożym, aby poznać, jaka jest wola Boża wobec wspólnoty prowincjalnej.
Szczególną inspiracją tego dnia są słowa Konstytucji: „Błogosławiony Franciszek przywiązywał wielką wagę do kapituł, na których bracia się zbierali, uważał je bowiem za czynnik sprzyjający w kierowaniu Zakonem. «W miarę jak rosła liczba braci, troskliwy Ojciec zaczął […] zwoływać braci na kapitułę generalną, aby […] każdemu wyznaczyć obowiązek wynikający z posłuszeństwa» (ZW IV, 10). Przemawiał do wszystkich słowami, z którymi potem w liście zwrócił się do następnych kapituł, tak aby bracia odczytując jego list z poczuciem odpowiedzialności, mogli podejmować decyzje niezbędne do zachowania karności w całym Zakonie. «Słuchajcie, synowie Pana i moi bracia, niech słowa moje dotrą do uszu waszych. Nakłońcie ucha serca waszego i bądźcie posłuszni głosowi Syna Bożego. Zachowujcie przykazania Jego całym sercem i wypełniajcie doskonałe Jego rady. Wysławiajcie Go, bo dobry, i wywyższajcie Go w uczynkach waszych, bo po to posłał was na cały świat, abyście słowem i czynem dawali świadectwo Jego głosowi i przywiedli wszystkich do poznania, że nie masz Wszechmogącego oprócz Niego. W karności i świętym posłuszeństwie trwajcie i wypełniajcie to, coście Mu dobrowolnie i mocno przyrzekli» (LZ). «W kapitułach prowincjalnych, w których nie mógł osobiście brać udziału, uczestniczył wydając z wielką troskliwością odpowiednie zarządzenia, modląc się za nie i im błogosławiąc» (1B IV, 10), tak że te kapituły z poczuciem odpowiedzialności mogły się zajmować «tym, co należy do Boga»” [Konstytucje, Część VI, d].
O godzinie 15.00 w Sanktuarium św. Maksymiliana w Niepokalanowie Mszą świętą rozpoczęła się XXIII Kapituła Prowincjalna Zwyczajna Prowincji Maki Bożej Niepokalanej w Polsce. Mszy świętej przewodniczył o. Wiesław Pyzio. Homilie wygłosił o. Tomasz Szymczak, doktorant Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie. Następnie o. Tomasz wygłosił konferencję, w której w oparciu o słowa z ósmego rozdziału Ewangelii św. Jana przedstawił, jaki jest cel Kapituły.
Pierwszy dzień Kapituły został zakończony wieczornym nabożeństwem w Sanktuarium św. Maksymiliana. Delegaci przed Panem Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie prosili o łaskę bycia dobrymi narzędziami w kształtowaniu przyszłości naszej Prowincji.
o. Piotr Żurkiewicz
