O. Maksymilian Maria Rajmund Kolbe urodził się 08.10.1894 r. w Zduńskiej Woli. Jego rodzice, Juliusz i Marianna z Dąbrowskich, byli tkaczami. W poszukiwaniu pracy krótko przebywali w Łodzi, a następnie w Pabianicach, gdzie Rajmund spędził dzieciństwo. Uczył się w domu. Tylko przez rok chodził do miejscowej szkoły handlowej. W 1907 r. , razem ze starszym bratem podjął naukę w małym semina
rium franciszkanów we Lwowie, gdzie też obaj, w 1910 r. wstąpili do zakonu. Wraz z suknią zakonną otrzymał imię Maksymilian. W 1912 r. wysłano go na studia do Rzymu. Tam uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie “Gregorianum” w 1915 r., a z teologii w 1919 r. na wydziale ojców franciszkanów. W Rzymie też przyjął święcenia kapłańskie (28.04.1918). W 1919 r. wrócił do Polski i podjął wykłady w seminarium ojców franciszkanów w Krakowie, które po roku przerwał z powodu gruźlicy płuc. W Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 roku, stowarzyszenie Rycerstwa Niepokalanej, które po powrocie do kraju szerzył najpierw w środowisku zakonnym, a od 1920 r. także wśród świeckich. Ma ono cel apostolski – pogłębianie świadomego i odpowiedzialnego życia chrześcijańskiego, “nawrócenie i uświęcenie wszystkich pod opieką i za przyczyną Niepokalanej”, jak czytamy w pierwszym jego statucie.

Dla realizacji celu stowarzyszenia i dla utrzymania kontaktu z jego członkami zaczął od stycznia 1922 r. wydawać w Krakowie miesięcznik “Rycerz Niepokalanej”. Pod koniec tegoż roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo, a miesięcznik zaczął pełnić rolę pisma katechetycznego dla masowego czytelnika. W 1927 r. założył pod Warszawą klasztor-wydawnictwo Niepokalanów, który wkrótce stał się znaczącym katolickim ośrodkiem prasowym i wydał kilka wielonakładowych miesięczników a od 1935 r. także tani dziennik katolicki – “Mały Dziennik”. W 1930 r. św. Maksymilian wyjechał do Japonii i zaczął tam wydawać japoński odpowiednik “Rycerza Niepokalanej”, a wkrótce założył także, “Niepokalanów Japoński”. Rozpoczął organizacje podobnych ośrodków w Chinach i Indiach.

W 1936 r. sprowadzono go do Polski, aby pokierował Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie. W chwili wybuchu II wojny światowej było tam 700 zakonników i kandydatów. Jego działalność bowiem opierała się na pracy zakonników, których liczbę wciąż pomnażali nowi kandydaci, choć wspólnota prowadziła życie bardzo surowe i ubogie. Wojna zatrzymała tę działalność. Zakonnicy musieli rozjechać się do domów, a pozostałych około 40 razem ze św. Maksymilianem Niemcy aresztowali 19.09.1939 r. Po powrocie św. Maksymilian zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. 17.02.1941 r. znów został aresztowany razem z 4 bliskimi współpracownikami. Przesłuchiwano go na Pawiaku, a w maju przewieziono do Oświęcimia, gdzie stał się numerem 16670 i w powszechnie znanych okolicznościach ofiarował się dobrowolnie na śmierć głodową za współwięźnia, ojca rodziny. Zmarł dobity zastrzykiem trucizny 14.08.1941 r. Św. Maksymilian prowadził działalność czysto religijną. Dążył do osiągnięcia celu nakreślonego w Ewangelii – zbudować królestwo Boże, czyli wspólnotę chrześcijan, żyjących według wzoru Chrystusa i Jego Matki. Ukazując jego życie jako przykład dla wiernych, zwłaszcza dla kapłanów, Papież Paweł VI ogłosił go błogosławionym (17.10.1971 r.), a Jan Paweł II świętym (10.10.1982 r.)

O. Rafał Melchior Chyliński urodził się w rodzinie szlacheckiej w 1694 r., we wsi Wysoczka (woj. poznańskie). Jego rodzice Arnold Jan i Marianna Kierska wychowali go w wierze chrześcijańskiej. Ukończył szkołę parafialną w Buku, a następnie Kolegium humanistyczne w Poznaniu. W 1712 roku zaciągnął się do wojska jako zwolennik króla Stanisława Leszczyńskiego, gdzie przez trzy lata doszedł do stopnia oficerskiego i został komendantem chorągwi. W trzy lata później opuścił wojsko. Wkrótce potem wstąpił do franciszkanów. Tam otrzymał imię zakonne Rafał. Śluby wieczyste złożył już 26 kwietnia następnego roku, a w czerwcu 1717 r. przyjął święcenia kapłańskie. Życie ascetyczne łączył z posługą misyjną. Przebywał w klasztorach w Radziejowie, Poznaniu, Warszawie, Kaliszu, Gnieźnie i Warce nad Pilicą.

Najdłużej pracował w Łagiewnikach koło Łodzi i Krakowie. Z zapałem głosił kazania i prowadził katechizację, dał się poznać jako doskonały spowiednik. Szerzył apostolstwo miłości i miłosierdzie wśród biednych, cierpiących, kalek – dla których był troskliwym i cierpliwym opiekunem. Ponad wszystko przedkładał miłość do Boga. Powtarzał często: “Miłujmy Pana, wychwalajmy Pana zawsze, nigdy Go nie obrażajmy”. Dla wynagrodzenia Panu Bogu za grzechy świata wybrał drogę pokuty, licznych umartwień, wyrzeczeń i surowych postów. Z radością wychwalał Pana, wiele czasu poświęcał na modlitwę osobistą. Swoim życiem w zgodzie z Ewangelią wyrażał ogromną miłość do Boga. Był gorącym orędownikiem ufności w łaskawości Boga i wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny, którą czcił z ogromną pobożnością i synowskim oddaniem. Jego pobożność oraz miłosierdzie zjednały mu za życia opinię świętości. Kiedy w 1736 roku wybuchła epidemia w Krakowie, niezwłocznie pospieszył z pomocą, opiekując się troskliwie chorymi i umierającymi. Nie dbając o swoje bezpieczeństwo, spędzał w lazarecie dnie i noce, wykonując wszelkie posługi przy chorych, pocieszając, spowiadając i przygotowując konających na śmierć. Po dwóch latach, gdy epidemia w Krakowie ustała, powrócił do Łagiewnik, gdzie opiekował się ubogimi, rozdając im jedzenie i ubranie. Pełną miłości i pokory opiekę nad chorymi przerwała choroba, zmuszając go do pozostania w celi zakonnej. Chorując dawał przykład wielkiej cierpliwości, z jaką znosił wszelkie cierpienia. Zmarł 2 grudnia 1741 r. w Łagiewnikach koło Łodzi. Tam znajdują się jego relikwie. Ojca Rafała beatyfikował Jan Paweł II w Warszawie w parku Agrykola (1991).

Męczennicy II wojny światowej

Bł. Bonifacy Żukowski urodził się w 1913 r. na Wileńszczyźnie. Nowicjat rozpoczął w 1931 r. w Niepokalanowie. Całe życie zakonne spędził w Niepokalanowie, gdzie pełnił kierownicze funkcje w drukarni. Był człowiekiem cichym, pokornym i odważnym. Odznaczał się w życiu zakonnym umiłowaniem cnoty i posłuszeństwa oraz miał wielkie nabożeństwo do Matki Bożej. Został aresztowany przez hitlerowców 14 października 1941 r. i wywieziony na Pawiak w Warszawie, a następnie do Oświęcimia, gdzie otrzymał numer obozowy 25447. W duchu wiary starał się znosić cierpienia i prześladowania. Zakończył życie 10 kwietnia 1942 r.

Bł. Tymoteusz Trojanowski urodził się w 1908 r. koło Sierpca. Nowicjat rozpoczął w 1931 r. w Niepokalanowie, a pierwszą profesję zakonną złożył w 1932 r. Całe życie zakonne spędził w Niepokalanowie, gdzie pracował przy wysyłce “Rycerza Niepokalanej”, w magazynie oraz jako opiekun braci chorych. W życiu zakonnym odznaczał się pokorą i głębokim nabożeństwem do Niepokalanej. Został aresztowany przez hitlerowców 14 października 1941 r. i wywieziony na Pawiak, a potem do Oświęcimia, gdzie otrzymał numer 25431. Został zamęczony 28 lutego 1942 r.

Bł. Achilles Puchała urodził się w 1911 r. kolo Łańcuta. Nowicjat rozpoczął w 1927 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1936 r. Po święceniach pracował w Grodnie, a następnie został przeniesiony do Iwieńca, gdzie zastała go II wojna światowa. W 1940 r. objął funkcję proboszcza w pobliskich Pierszajach. Był gorliwym duszpasterzem. Został wraz z o. Hermanem Stępniem bestialsko zamordowany przez Niemców, gdy towarzyszył swoim parafianom podczas pacyfikacji ich wsi. Śmierć nastąpiła 19 lipca 1943r. we wsi Borowikowszczyzna.

Bł. Herman Stępień urodził się w 1910 r. w Łodzi. Nowicjat rozpoczął w 1929 r. w Łodzi Łagiewnikach. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Krakowie i w Rzymie, gdzie w 1937 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski pracował w Radomsku, Wilnie, a od 1941 r. w Iwieńcu. Następnie przeniósł się do Pierszaj, gdzie pełnił funkcję wikariusza parafii u boku proboszcza o. Achillesa. Został wraz z nim bestialsko zamordowany przez hitlerowców, gdy towarzyszył swoim parafianom podczas pacyfikacji ich wsi. Śmierć nastąpiła 19 lipca 1943 r. we wsi Borowikowszczyzna.

Bł. Pius Bartosik urodził się w 1909 r. koło Kalisza. Nowicjat rozpoczął w 1926 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1935 r. w Krakowie. Po święceniach pracował w Krośnie. W roku 1936 został przeniesiony do Niepokalanowa, gdzie objął funkcję zastępcy o. Maksymiliana Kolbego. Ponadto pełnił obowiązki redaktora naczelnego “Rycerza Niepokalanej”, “Rycerzyka” i kwartalnika “Miles Immaculatae”. Był również wychowawcą braci juniorystów. Odznaczał się wielkim nabożeństwem do Matki Bożej i prostotą franciszkańską. Towarzyszył św. Maksymilianowi w jego uwięzieniu we wrześniu 1939 r. Po raz drugi został aresztowany wraz ze św. Maksymilianem 17 lutego 1941 r. i dzielił z nim los więźnia na Pawiaku, a następnie w Oświęcimiu. Zmarł na skutek prześladowań w obozie 13 grudnia 1941 r.

Bł. Antonin Bajewski urodził się w 1915 r. w Wilnie. Nowicjat zakonny rozpoczął w 1934 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1939 r. Po święceniach przybył do Niepokalanowa, gdzie św. Maksymilian mianował go swoim drugim zastępcą. Odznaczał się gorliwością w służbie kapłańskiej, głęboką wiarą i pobożnością. Został aresztowany 17 lutego 1941 r. w Niepokalanowie razem z o. Maksymilianem, a następnie był więziony na Pawiaku i w Oświęcimiu. Wyczerpany pracą i cierpieniem, odszedł z tego świata ze słowami: “Jezus i Maryja” 8 maja 1941 r.

Bł. Innocenty Guz urodził się w 1890 r. we Lwowie. Pierwsze śluby zakonne złożył w 1909 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1914 r. w Krakowie. Przebywał w wielu klasztorach franciszkańskich, najdłużej w Grodnie i Niepokalanowie. W Grodnie pracował jako wikariusz, spowiednik sióstr nazaretanek i braci w Wydawnictwie “Rycerza Niepokalanej”. W Niepokalanowie w latach 1933-1936 pełnił funkcje spowiednika braci, wicemagistra kleryków i nauczyciela śpiewu w Małym Seminarium Misyjnym. Był wielkim znawcą śpiewu gregoriańskiego. Odznaczał się franciszkańską pokorą i prostotą. W roku 1940 został w Grodnie aresztowany najpierw przez władze radzieckie, a następnie przez hitlerowców. Po pobycie w więzieniu w Suwałkach i Działdowie został przewieziony do obozu w Sachsenhausen, gdzie został brutalnie zamordowany 6 czerwca 1940 r.